Verpleegkundige Harm Rietveld vertelt over de corona uitbraak in Pniel

Verpleegkundige Harm Rietveld maakte in Pniël een uitbraak van het coronavirus mee. Hij is een van de acht collega’s die voor een speciale editie van het Lelie magazine terugblikte op deze heftige periode. Lees hier alvast zijn uitgebreide verhaal. Volgende week verschijnt het magazine met verschillende verhalen over onze zorgorganisatie in coronatijden.

Hoe heb je je voorbereid op het coronavirus?

“Ik heb steeds het nieuws gevolgd. Ook heb ik steeds de artikelen die ik via de website nursing.nl doorgestuurd kreeg uitgebreid gelezen en gedeeld met collega’s. Ook kregen we steeds veel nieuwe informatie en instructies vanuit de organisatie.”

Wat dacht je toen het uitbrak in Pniël?

De uitbraak kwam ondanks de voorbereiding toch nog vrij onverwachts. Binnen een week hadden we op alle afdelingen een of meer besmettingen. Ondanks mijn voorbereidingen was ik best geschrokken. Ook onder collega’s merkte ik dat de schrik er goed in zat. Ik was vooral bang dat iedereen zou sterven op mijn afdeling. Ik ben echt heel blij dat dit niet het geval is geweest. De bewoners op mijn afdeling hebben het bijna allemaal mogen overleven. Ik hoop oprecht dat we niet weer nieuwe besmettingen krijgen.

Wat heb je gedaan / bijgedragen?

Buiten de zorg om hebben we als team zoveel mogelijk leuke dingen gedaan met de cliënten. Onze activiteitenbegeleider was uitgevallen en daardoor kwamen deze taken er bij ons bij. Toch vond ik dit heel waardevol om te doen. Deze kant van de cliëntzorg kende ik nog niet zo goed. Hierdoor kwam ik veel meer te weten over hun achtergronden en persoonlijkheden. Ook gingen we regelmatig beeldbellen met de bewoners en hun familieleden en probeerden we leuke foto’s te plaatsen op Familienet. Zo probeerden we aan de familie te laten zien dat de bewoners, ondanks dat ze geen bezoek konden ontvangen, toch leuke dingen deden. De reacties van familie waren heel leuk om te zien, het gaf ons weer een boost om verder te gaan. Wat moet het zwaar geweest zijn voor de cliënten en familie om elkaar weken niet zien of aan te raken. Wat we ook deden, deze leegte was niet te vullen.”

Welke situatie blijft je altijd bij?

“Op mijn afdeling werd één gang ingericht voor cohortverpleging van coronapatiënten. Alle mensen die besmet waren op andere afdelingen, kwamen bij ons te liggen. Ik had nachtdienst gehad en er waren uitzendkrachten die absoluut niet aan de cohortkant wilden werken. Ik kon mijn collega’s niet in de steek laten en heb een paar uur doorgewerkt. Er was één man die op sterven lag. Het liefst was ik naast hem gaan zitten omdat hij daar eenzaam lag, maar omdat een andere cliënt het op dat moment zo benauwd had kon dit niet. Dit ging me echt aan het hart. Het idee dat iemand zo eenzaam moest sterven, dat gun je niemand. Ik had alleen op dat moment geen keus.”

Wat was mooi?

“In de zorg in deze periode kwam ik heel dicht bij mijn cliënten te staan. Ik maakte ze veel intensiever mee. Door dit virus heb ik zoveel bijzondere gesprekken en momenten gehad. Soms moest ik mensen troosten maar soms was een bemoedigend woord van een cliënt weer voor mij een aanmoediging. Ik heb veel spelletjes gedaan. Ik heb geprobeerd om samen met collega’s de mensen mee te laten doen aan Nederland in beweging omdat de fysiotherapie zelf niet door kon gaan. Omdat de fysiotherapie, ergotherapie, maatschappelijk werk , psycholoog etc. niets konden doen aan eigen taken, kwamen ze ons ondersteunen op de afdeling. We hebben zo intensief samen gewerkt dat ik denk dat de samenwerking in de toekomst een stuk beter zal gaan!”

Wat was moeilijk?

“Ik heb veel moeite gehad met het feit dat ik nog thuis woon bij mijn vader van bijna 70 . Mijn moeder is een half jaar geleden overleden. Ik was echt bang dat ik dit jaar weer een ouder weg moest dragen omdat ik het virus onbewust mee naar huis zou nemen. Toen ik hier met mijn vader over sprak, was hij zelf heel rustig. Hij zei dat alles door de Heere wordt bestuurd, ook zo’n virus. Door deze gedachten kreeg ik zelf ook de rust. De wetenschap dat alles in Zijn handen ligt gaf me de kracht om vol liefde voor de cliënten te zorgen.”

Hoe is het nu?

“Op dit moment is het een stuk rustiger. Er zijn nu een aantal mensen met ontslag naar andere afdelingen of andere huizen. We krijgen nu weer opnames vanuit het ziekenhuis. Deze komen op een gesloten stuk van de afdeling. Elke nieuwe cliënt moet dan 14 dagen in quarantaine. Toch blijft er wel een kans dat het weer opnieuw op de afdeling komt. Je weet nooit wat je vanuit het ziekenhuis in huis haalt. Daarom is die periode van quarantaine ook nodig, hoe vervelend ook.”

Hoe blik je terug?

“Het was een best een pittige tijd. Toch kan ik er ook op terug kijken als een mooie en waardevolle tijd. Ik heb zoveel kunnen leren van de cliënten. Ook ben ik me meer bewust geworden hoe het leven op zo’n afdeling voor de cliënten zelf is. Het samenwerken met andere disciplines vond ik ook erg leuk. Normaal sprak je die nauwelijks en nu ken je ze echt van naam en weet je meer van ze. Dit zal in de toekomst zeker ten goede komen!”

Dit was een uitgebreide versie van het artikel dat volgende week verschijnt in de special Lelie in coronatijden van het Lelie magazine. Deze is gratis te lezen op onze website