Samen mantelzorger zijn:

In de rubriek ‘De bezoeker’ gaan we in gesprek met de mensen die achter – of eigenlijk naast – de cliënten van onze verpleeghuizen staan. Wie bezoeken ze, en waarom? Deze keer zijn we in verpleeghuis De Burcht in Rotterdam Alexander.

Aagje (66), Jan (60) en Marjolanda (51) zijn de kinderen van mevrouw Westbroek - Visser. Ze heeft dementie en woont nu twee jaar in een woongroep voor mensen met dementie van verpleeghuis De Burcht in Rotterdam Alexander (onderdeel van Lelie zorggroep). Bijna dagelijks brengen de broer en zussen een bezoekje aan hun moeder. Jan: “Af en toe ziet ze me als haar broer, soms ben ik een neef.”

De broer en zussen hebben zojuist een bezoekje aan hun moeder gebracht, als ze gezellig kletsend plaatsnemen in de gespreksruimte. Normaal gesproken gaan ze niet met z'n drieën op bezoek, dus dit is een bijzondere dag. De kinderen wonen al hun hele leven in Krimpen, nu op tien minuten afstand van elkaar. De onderlinge band is duidelijk voelbaar, bijvoorbeeld als Aagje en Marjolanda elkaars zinnen afmaken of tegelijkertijd hetzelfde zeggen.

Meestal herkent mevrouw Westbroek haar kinderen nog wel. Jan: “Maar af en toe ziet ze me als haar broer, en soms ben ik een neef... Het wisselt, het komt zoals het komt.” Als de kinderen bij hun moeder op bezoek gaan, spelen ze met een ballon, kijken ze samen televisie of lopen ze bijvoorbeeld naar de beweegtuin. “En als ze verdrietig is en ik haar niet kan opvrolijken, dan videobellen we wel eens met een familielid. Soms helpt dat wel.”

Moeder gaat best achteruit, vertelt Aagje. “Vader zorgde altijd goed voor haar, maar hij is twee jaar geleden overleden.” Een tijdje terug kregen de kinderen het advies om hun moeder een pop te geven. “Dat was voor ons wel even slikken, want dat betekent echt weer een volgende stap. Maar ze stal de pop van iemand anders, dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.”

Mantelzorger zijn

De broer en zussen vinden het fijn om de mantelzorgtaken te kunnen delen. Niet alleen op praktisch gebied (“als de een niet kan, dan gaat de ander”), maar ze kunnen hun emoties en zorgen ook bij elkaar kwijt. “Als Jan is geweest, dan videobel ik vaak gelijk even met hem. En in een groepsapp delen we ook hoe het was,” vertelt Marjolanda. “Ik heb een vriendin die dit alleen heeft moeten doen, ik zou niet weten hoe ik dat voor elkaar had moeten krijgen.”

Er gaat geen dag voorbij dat de kinderen niet bezig zijn met hun moeder. Marjolanda: “Dankzij de dagelijkse rapportage blijven we op de hoogte: heeft ze geslapen, heeft ze gegeten, is ze verdrietig geweest.” Ondanks dat het mantelzorgen veel vraagt, staan de kinderen er positief en vastberaden in. Aagje: “Omdat onze moeder gewoon een geweldig mens is.” Marjolanda vult aan: “En we hebben het beloofd aan onze vader, dat we goed voor haar zouden zorgen.” Gelukkig is de rest van de familie ook heel betrokken, in de vorm van kaartjes, videobellen en andere blijken van medeleven. “We doen het dus niet alleen met z’n drieën.”

Moeder is thuis

De keuze voor De Burcht was niet bewust. “Het was of hier, of ergens in Amsterdam ofzo.” Maar de kinderen zijn erg blij met deze woonplek voor hun moeder. Aagje: “Ze heeft een hele grote kamer en een eigen toilet. Dat is echt niet overal.” Het contact met de verzorging verloopt heel erg fijn. Zonder moeite noemen Aagje en Marjolanda vier namen van medewerkers die een bijzondere rol spelen in het leven van hun moeder, en daarmee ook in hun eigen leven. “En de schoonmaakster is ook zo’n lief mens, daar loopt m’n moeder de hele dag achteraan.”

Jan vertelt: “Moeder is thuis. Zo noemt ze het zelf ook.” Aagje knikt: “Soms zit ze een tijd op haar kamer, en dan zegt ze: ik wil naar huis. Maar daar bedoelt ze dan de huiskamer van haar afdeling mee. Met de coronatijd hebben we nog wel even gedacht om haar weer naar Krimpen te halen. Maar het is hier gewoon goed, we halen moeder daar niet meer weg...”

Tekst en beeld: Christine Slings