Een klein kiertje

Het is donderdagmiddag als ik op de deurbel duw. Twee weken geleden heb ik deze vrouw aan de telefoon gesproken: het klonk als een noodkreet. Aan de telefoon sprong ze van de hak op de tak. Uit het gesprek kon ik concluderen dat er veel gebeurd is in het leven van deze vrouw en dat de juiste begeleiding en zorgverlening momenteel niet geboden wordt. Tijdens het telefoongesprek werd onduidelijk of de wijkverpleging in deze situatie een rol zou kunnen hebben. Wel hoorde ik een opmerking over medicatiezorg, maar toch had ze daar ook niet echt direct ondersteuning bij nodig, als ik het goed begreep. Ik vraag aan mevrouw Kappers* of het goed is als ik langskom om met elkaar te praten en een inschatting te maken welke zorgverlening noodzakelijk is. Mevrouw Kappers was erg dankbaar dat dit kon. Zo komt het dat ik op de stoep sta bij mevrouw Kappers. Ik ben benieuwd wat ik zie, hoor en voel achter de voordeur. De deur gaat open…

‘’Ha Eline, kom binnen. Let niet op de troep, want ik weet dat het de laatste jaren een bende is.’’ Terwijl mevrouw Kappers links en rechts wat spullen aan de kant duwt met haar voeten, komen we de kamer in. De rommel doet mij wat. Niet omdat ik tussen het stof kom te zitten, maar het is een teken dat hier meer aan de hand is. Mevrouw Kappers begint met praten. Ze vertelt over haar leven, de goede maar ook de slechte tijden, en haar behoeftes. Ze spreekt de wens uit dat de thuiszorg ingezet zou worden. Echter: ze heeft geen zorgvraag voor de wijkverpleging. Tijdens het gesprek komt naar voren dat het sociale wijkteam, ambulante hulp en nog een aantal zorgdisciplines in het verleden al ingezet waren. Helaas zonder effect: ze voldeden niet aan de verwachtingen en behoeftes en werden de deur gewezen. En nu? Nu staat de deur weer even op een kiertje…

Ik voel mij in deze situatie op een dun koord balanceren. Ik wil deze vrouw helpen, maar de bewegingsruimte is klein. Als ik een aantal opmerkingen maak die verkeerd vallen, sta ook ik waarschijnlijk buiten de deur. Is deze situatie een gevolg van het gedrag van deze vrouw? Is het, zoals ze zelf aangeeft, een gevolg van de zorgwereld waarin wij leven in Nederland momenteel? Of? Een duidelijk antwoord op deze vraag heb ik niet gevonden. Zorgverlening van een V&V team is momenteel niet nodig, omdat deze vrouw zich qua persoonlijke verzorging en medicatie zelf nog kan redden. Maar ik kan mij niet veroorloven om door de kier van de deur weer naar buiten te glippen en de deur achter mij dicht te trekken.. 

De vragen die mevrouw stelde, waren eigenlijk grotendeels vragen voor de huisarts. Het waren vragen op het gebied van het medisch beleid en verwijzingen naar het ziekenhuis. Ik vraag haar of ze met de vragen die ze heeft het gesprek met de huisarts aan wil gaan. Ze geeft aan dat de huisarts toch niet doet wat ze wil. Naarmate het gesprek vordert, wordt haar steeds meer duidelijk dat het de juiste stap zou zijn om toch een afspraak te maken bij de huisarts. Ik vraag haar of ik over anderhalve maand nog eens langs mag komen om te horen hoe het gesprek gegaan is. Ze geeft aan dat ze dat erg fijn zou vinden. Na anderhalf uur trek ik de deur achter mij dicht. Ik hoop dat ze daadwerkelijk de stap gaat zetten naar de huisarts en dat deze deur ook voor de huisarts op een kier mag komen te staan!

Onze zorg-en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!
*Onze bloggers gaan met respect om met onze cliënten en collega’s en zullen geen echte namen noemen of concreet herleidbare situaties beschrijven.

Word jij de collega van Eline? Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.