Eerlijk is eerlijk...

Eerlijk is eerlijk, toen ik startte in deze functie was één van mijn grootste (en onbesproken!) vragen: wat is eigenlijk de meerwaarde van een casemanager? Vorige week was het me in één klap duidelijk.

Ik stap de woonkamer binnen en ik ga op de stoel zitten waarop ik tot nu toe altijd ben gaan zitten. Grappig hoe zoiets ontstaat, hoe ik ongemerkt mijn eigen plekje heb gekregen hier. Meneer de Jager zit wat nerveus in zijn stoel, zijn kinderen zitten om hem heen. Mevrouw de Jager is een dagje naar de dagopvang. Vandaag gaan we het er over hebben. Hoe moet het verder?

Mevrouw de Jager heeft vasculaire dementie en gaat momenteel hard achteruit. Ze is veel de weg kwijt in huis, er is in de nacht veel onrust en meneer kan haar eigenlijk niet meer alleen laten. Hij vertelt dat het allemaal niet meevalt, maar legt daarin vooral de nadruk op hoe lief ze is en dat ze echt niet vervelend is. Want vervelend worden, daar heeft hij veel verhalen over gehoord. Maar nee hoor, zijn Riet is gelukkig niet vervelend.

Eén van de kinderen neemt het woord. Hoe lief ma ook is, het wordt steeds minder en voor pa wordt het steeds zwaarder. In goed overleg met pa en ma is besloten om toch te gaan oriënteren op de opname in een verpleeghuis. Liefst in de eigen woonplaats, want dan kan pa er zelf op de fiets naar toe. Meneer de Jager barst in hartverscheurend snikken uit, de oudste dochter houdt haar tranen ook niet meer tegen. "Het doet me zo'n verdriet, we zijn bijna 60 jaar getrouwd en nu moet ik haar wegdoen! Ik weet wel dat het beter is voor ons allebei, maar hiervoor ben ik niet getrouwd!"

Er volgt een stilte. Meneer wordt stevig vastgepakt door zijn oudste dochter en ook de bij andere kinderen zie ik gespannen gezichten. Poeh, dit doet me wat. Ik gebruik de stilte om zelf ook even diep adem te halen.

Het gesprek vordert en samen maken we een plan voor de toekomst. Een indicatie, oriëntatie op woonlocaties en we regelen dat mevrouw een extra dag naar de dagbesteding kan. Ik ben blij met deze familie. Het hart op de juiste plek en hun handen weten ze goed te gebruiken. Samen gaan we de komende weken aan de slag om de situatie van pa en ma te optimaliseren.

Als ik alle kinderen gedag gezegd heb, loopt meneer de Jager met me mee naar de deur. Hij pakt mijn arm en zegt: “Bedankt hoor, voor alles wat je doet. Het is heel fijn hoe je ons de weg wijst in de wereld van dementie. Wij zijn allemaal zo emotioneel en dan is het fijn als er iemand is die zonder emotionele betrokkenheid met ons mee kan denken. We zijn er echt heel blij mee!”

Twijfelde ik nou aan de meerwaarde van mijn functie? Vandaag werd het tegendeel bewezen. Ik ben blij dat meneer de Jager mijn professionele bijdrage ziet, dat ik inderdaad van toegevoegde waarde kan zijn omdat ik er niet ‘eentje van de familie de Jager’ ben. Desondanks durf ik me wel te laten raken en durf ik je best toe te vertrouwen dat ik soms een brok in mijn keel moet wegslikken. Want wees eerlijk: hoe wrang dementie ook kan zijn, dit is toch een prachtvak?

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!

Word jij de collega van Rianne? Kijk op www.werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.